lovrary

Zoo lieflijke Muziek en Poëzij, Als tweelingzustren, 't eens zijn met elkander, Dan heerscht er liefde tusschen u en mij:

Wie toch geloofde in later tijd mijn lied, Als 't al uw lieflijkheden wilde ontvouwen? Toch toonde 't als een praalgraf 't leven niet,

Zal 'k met een zomerdag u vergelijken? Maar lieflijker, gematigder zijt gij; Vaak doet een storm de bloem der Mei bezwijken,

Geduchte Tijd, die leeuwenklaauw verlammen En tijgermuil 't gebit ontvallen doet, De feniks stort in zelf ontstoken vlammen,

Als ik, door 't lot en menschenoog veracht, In stilte 't leed beween en mijn ellende; Ten Hemel schrei, die doof is voor mijn klagt,

'k Zag dikwijls, hoe de glansrijke ochtendstond Met vriendlijk oog de kruin der bergen vleide, 't Valleigroen kuste met haar gulden mond,

O Schoonheid, hoeveel schooner blinkt ge nog, Door 't sieraad, dat de trouw u slechts kan geven! De roos is schoon, maar schooner dunkt ze ons toch

Als golven, die naar 't klipstrand henensnellen, Zoo haast elk uur zijn sterven in 't gemoet; Elk gaat zijn plaats voor volgende openstellen, -

Moet staal en steen, en aarde en zee vergaan, En velt verganklijkheid het alles neder, Hoe, schoonheid, zult ge in zulk een strijd bestaan,

Dit alles moe, schrei 'k om de rust van 't graf! - Verdienste als beedlares te zien geboren, En armlijk Niets versierd met kroon en staf,

Waar dwaalt ge toch, o Muze, die zoo lang Het voorwerp van uw glorie kunt verzaken? Of spilt ge uw geestdrift aan onheilgen zang,

O zeg toch nooit, dat 'k ontrouw ben van hart, Schijnt 't afzijn ook mijn boezemgloed te koelen; Veel eer, dat 'k aan mij-zelf voortvlugtig werd,