Als ik, door 't lot en menschenoog veracht, In stilte 't leed beween en mijn ellende; Ten Hemel schrei, die doof is voor mijn klagt, En op mij-zelf de droeve blikken wende; Als ik mij rijker wensch in hoop en rust, En meer omringd van vrienden en beminden, En kunst begeer en geenen levenslust, Dan waar ik rein genot in waan te vinden: Dan, schier mij-zelf en 't lieve leven moe, Gedenk ik u, ô heil! en 'k hef de wieken En zing op nieuw den Hemel hymnen toe, Als na den nacht de leeuwrik 't uchtendkrieken. Zoo rijk maakt mij 't gedenken aan uw trouw, Dat 'k met geen vorst van lot verandren zou!