Wie zal mijn vers gelooven in een laat’ren tijd als ’t van uw allerhoogsten lof zou zijn vervuld? ’t Is nu, de Hemel weet, een graf voor u bereid,

Als ik, in ongenade met Fortuna en Fatsoen, in eenzaamheid betreur mijn vogelvrijen staat en naar den dooven hemel mijn ijdele kreten spoên

Is het Uw wensch dat Uwe beeltnis houdt open mijn oogleên zwaar van slaap door den vermoeiden nacht dat in mijn sluimeren de schaduw komt geslopen,

Waar brons en aarde, steen en water mateloos tegen de droeve sterflijkheid niet zijn bestand, hoe zou dan ooit de schoonheid, vluchtig als een roos,

Dit alles moe roep ik den kalmen dood – beed’laar die snakt naar het beloofde loon – om luiden opschik was ik nooit in nood

Rouw langer niet om mij na mijnen dood dan gij de norsche, somb’re klokken-vlaag der wereld kond hoort doen dat ’k van haar vlood,