Jeden mówi, że błądzi młodość twa, bo płocha, Drugi o twej swawoli młodocianej czarze, Niejeden naraz błędy i swawolę kocha; W czar zmieniasz błąd, jeżeli w tobie się ukaże. Jak gdy wielka królowa zasiądzie na tronie, Lichy klejnot na palcu jej zda się wspaniały, Tak w tobie blaskiem cnoty każdy błąd zapłonie; Błędy przez to, że twoje, cnotami się stały. Jakże by wilk okrutny mógł usidlać owce, Gdyby mógł się w jagnięce ustroić pozory! Iluż byś ty patrzących zawiódł na manowce, Gdybyś wszystkie swej krasy roztoczył splendory! Ale ty nie czyń tego; miłość ma tak prawa, Że i ty jesteś moim i twa dobra sława.