Jakże piękną sromota odzianą jest szatą, Gdy, jak robak, co toczy róży kwiat od środka, Plami twego imienia urodę bogatą! Jakie występki twoje woń otacza słodka! Język, który o tobie mówiąc, pragnie zranić I czyni twe igraszki celem pośmiewiska, Potrafi cię jedynie pochwałami ganić; Tak blask twego imienia i w obmowie błyska. O, jakże cudne sobie obrały mieszkanie Owe występki, które są zakałą twoją, Gdy uroda zarzuca swą osłonę na nie I plamy dla patrzących w jej barwy się stroją! Uszanuj, mój serdeczny, takie przywileje: Przy złym użyciu nawet twardy nóż tępieje.