Ci, którzy, mogąc zadać, nie zadają razu, Których czyn niespodziany przeczy wyglądowi, Którzy wzruszają innych, a sami są z głazu, Których chłodnej natury pokusa nie złowi, Ci zaiste są Bożej dziedzicami łaski I pomnożą miast strwonić własność przydzieloną; Do nich należą świetne ich urody blaski, Gdy innym, jak włodarzom, jeno ją zlecono. Chlubę letniego kwiatka woń przynosi latu, Jeśli on gdzieś w ustroni rośnie i usycha, Lecz gdy jakaś zaraza zbliży się do kwiatu, Wdziękiem wprędce przewyższy go pokrzywa licha. Największą słodycz nieraz gorzki czyn zabije, Nad wszelkie chwasty cuchnie lilija, gdy gnije.