Więc mam wierzyć w twą wierność i, jak oszukany Małżonek, żyć złudzeniem? Przez wszak przeniewiercę W błąd wwiedziony, dostrzegać miłość mimo zmiany, Cieszyć się twym spojrzeniem, utraciwszy serce? Bo nienawiść w twym oku nigdy nie zatleje, Że w duszy zaszedł przewrót, nikt poznać nie może. Są oblicza, na których fałsz serca swe dzieje Wypisze, skrzywi rysy, zmarszczkami je zorze; Przy twym stworzeniu jednak wyrzekli bogowie, Że twarz twa ma być zawsze miłości świątnicą, Więc cokolwiek w twym sercu dzieje się i głowie, Jednako słodkim zawsze pozostaje lico. Lecz jabłku Ewy równa twa krasa, jeżeli Dusza, co pod nią mieszka, słodyczy nie dzieli.