Tyś nigdy mojej Muzy nie wiódł przed ołtarze, A więc nie mogę winić cię, że czytasz owe Księgi, które ci inni przynoszą pisarze, A którym temat blaski nadaje tęczowe. Masz taką samą piękność umysłu, jak lica, Wiesz, że mój rym twym skarbom nie sprosta niestety, Więc chcesz, by czasów naprzód idących mennica Świeższego ci połysku dawała monety. Wolno ci to, kochanie; lecz kiedy ich sztuka Z retorycznych łąk kwiaty wciąż zrywa kobierca, Prawdomówny przyjaciel w serce twoje puka Słowami, ze szczerego płynącymi serca. Ich barwiczka niech stroi jagody bezkrwiste; Przy twoich świętokradztwem jest ich kunszt zaiste.