Może ja na grobowcu twym napis położę, A może ty żyć będziesz, gdy ja w proch się zmienię, Ale twojej pamięci śmierć pożreć nie może, Gdy każda moja cząstka pójdzie w zapomnienie. Twe imię nieśmiertelnym uczynią te hymny, Lecz gdy ja w sen zapadnę, nic mnie już nie zbudzi, Ziemia da mi grób tylko, nieznany i zimny; Dla ciebie świetnym grobem stanie się wzrok ludzi; Pomnikiem będzie rym ten, przez oczy czytany, Które dziś słonecznego nie znają promienia, A na cześć twoją będą rozbrzmiewać peany, Chociaż ścichnie już oddech twego pokolenia. Sprawi ów ogień, który w pieśniach mych się żarzy, Że oddech przyszłych ludzi życiem cię obdarzy.