Gdy wiem, że i duch wyższy igra twym imieniem, Pisząc o tobie, słaby czuję się i mały; Bo pierś jego wybucha tak potężnym pieniem, Że mnie nieomal w gardle więzną twe pochwały. A jednak oceany twej wielkiej wartości Otwarte są dla skromnych, jak dla dumnych żagli, Więc łódkę mą, skleconą i skromniej i prościej, Jakieś zuchwalstwo na te wód przestwory nagli. Wspaniale zbudowany okręt się prześliźnie Po głębinach, nad fale pysznie się wynurza, Lecz ty mi na największej pomożesz mieliźnie, Inaczej bezlitosna roztrzaska mnie burza. Jeżeli jego triumf, mnie czeka rozbicie, Mam pociechę: to miłość odbierze mi życie.