O, jak mi ciężko jechać, kiedy jest widoczne, Że to, ku czemu zmierzam, to, co jest mi celem, Ozwie się do mnie, kiedy wygodnie odpocznę: „Tyle mil między tobą już a przyjacielem.“ I zwierzęciu, co niesie mnie, ciąży ten przedział, Brzemię smutku na szybki bieg mu nie pozwala, Jakby mu jego instynkt do ucha powiedział, Że ja klnę szybkość, która od ciebie oddala; I na nic je do biegu pobudzać żelazem, Którym mu raz i drugi gniew boki zakrwawi; Wierzchowiec ciężko wzdycha, ja z nim cierpię razem, A westchnienie ból cięższy, niż ostroga, sprawi, Bo jasno mi tę smutną prawdę przypomina: Przede mną smutek, za mną radość ma jedyna.