Śmiertelna wojna między sercem mym a okiem, Mają twój wizerunek, jak ten łup podzielić? Oko nie chce się sercu dać cieszyć widokiem, A serce by się samo chciało nim weselić. Serce twierdzi w swej skardze, że w nim mieszkasz stale, W komorze, której oczu kryształ nie przebije; Pozwane oko jednak broni się wytrwale I twierdzi, że odbita postać twa w nim żyje. Aby spór ten rozstrzygnąć, na ławie zasiadły Podległe sercu myśli, przysięgli sędziowie; Już sprawa rozstrzygnięta i wyrok zapadły Przedmiot sercu i oku przyznał po połowie, Więc jest własnością oka twa zewnętrzna postać, A serca twego miłość sercu ma się dostać.