Czemu na siebie trwonisz, o rozrzutny wdzięku, Legat piękności? Wszystko natura oblicza, Pożyczkę nam jedynie zostawiając w ręku, A sama szczodra, szczodrym jedynie pożycza. Dała ci wielkie skarby, czyniąc ich szafarzem; Czemu, o piękny skąpcze, źle używasz schedy? I czemu bez dochodów wolisz być lichwiarzem, Co sumy sum posiada, a umrzeć ma z biedy? Ze samym sobą kupczyć chcesz i z nikim zgoła – To oszustwo, tyś jego sprawcą i przedmiotem. Gdy nadejdzie czas, że cię natura odwoła, Jakże to zdasz jej sprawę, coś zrobił z jej złotem? Nie używasz piękności? Legnie z tobą w grobie. Używasz? Twój testament wykona po tobie.