Drogie dla mnie twe łono jest, ponieważ gości Serca, których brak czułem, bo już dawno biły; Stało się ono dla mnie skarbnicą miłości Druhów, co, jak myślałem, zeszli do mogiły. Jakąż strugą płynęły łzy me święte, rzewne, Gdy spłacałem nabożną należność na grobie Tego albo tamtego! A dziś wiem napewne, Że odeszli na chwilę, lecz wciąż żyją w tobie. Tyś grobem, w nim złożona miłość żyje dalej, Na grobie zawieszono pamiątki i wota; Twoim jest to, co oni niegdyś posiadali, Wszelki skarb uczuć, wszelka zaleta i cnota. Ukochane obrazy w tobie dziś ujrzałem, Wszystko, com miał dla tamtych, dziś jest twoim działem.