Działaj, pożerczy Czasie! Niech lwi pazur pęka, Ziemia pochłania swoje najpiękniejsze płody, Niech bezzębną się staje tygrysia paszczęka, Niechaj spala się feniks w blasku swej urody! Przelatując, rozsypuj rozkosz i udręki, Rób, co tylko zapragniesz, Czasie szybkonogi, Z całym światem i jego nietrwałymi wdzięki; Jednej tylko ci zbrodni zakazuję srogiej: Memu miłemu czoła nie rzeźb w swym upływie, Brózd nie rób swoim piórem, do zniszczenia skorem, Lecz pozwól, nieskalany przez ciebie niech żywie, By dla przyszłych pokoleń był piękności wzorem. Lub nie, czyń, co potrafisz najgorszego, Czasie; Pieśń ma i tak uwieczni go w młodzieńczej krasie.