Nie w gwiazdach myśl ma swoje przepowiednie czyta, Do astrologii jednak jawnie się przyznaję, Nie tej, co wie, czy jutro złe lub dobre świta, Co przewiduje dżumę, głód, nieurodzaje; Co do minuty losu nigdy nie przepowiem, Nie mówię, żem jest z nieba odczytywać gotów, Czy króle będą dobrym cieszyli się zdrowiem, Nie wróżę ulew, wichrów, błyskawic i grzmotów. Źródłem mej wiedzy twoje są promienne oczy – Stałe gwiazdy, przez usta me duchowi głoście, Że piękno ożenione z prawdą blask roztoczy, Jeżeli pomyśleć zechce o rodu przyroście. Jeśli nie, złego jestem prognostyku gońcem: Twa śmierć piękna i prawdy musi stać się końcem.