Gdybyś był sobą drogi! Ale ty nie dłużej Należysz do samego siebie, niż trwa życie; Do nieuchronnej ci się gotować podróży, Pozostawiając innym słodkie swe odbicie. Wówczas w dzierżawę dana ci krasa bogata Nie zaznałaby kresu; sobą byś pozostał I wtedy nawet, kiedy odejdziesz ze świata, Boby piękny potomek pięknością ci sprostał. Któż da lec tak pięknemu domowi w ruinie, Wiedząc, że przezorności nieco go zachowa, Choć zima srogie skrzydła swoich burz rozwinie, Choć wytęży swe siły śmierć chłodna, jałowa? Nikt jeno marnotrawca. Tyś miał ojca przecie, Najdroższy mój; niech mówi to samo twe dziecię.