Na czarną barwę dawne nie patrzyły czasy Lub, gdy patrzyły, krasy skąpiły jej miana, Lecz dzisiaj czarna barwa dziedziczy tron krasy, Krasa sromem bękarctwa jest napiętnowana; Bo dziś, gdy lada ręka naturę udaje I chytrą sztuką lica ohydę upiększa, Krasa straciła sławę i święte swe gaje, Działem jej wstyd, jeżeli nie hańba największa. Przeto krucze posiada brwi moja kochanka I takież oczy, jakby chodzące w żałobie Po tych, co nie wyniósłszy krasy z lat poranka, Hańbią naturę, chodząc w fałszywej ozdobie; Lecz oczom jej w żałobie i smutku do twarzy, Więc każdy język krasy imieniem je darzy.