Cudny mój chłopcze, władasz nad Czasem, zarazem Nad kruchym szkłem klepsydry i kosy żelazem, Bo malejąc, ku pełni szedłeś, rosłeś dalej, Kiedy tymczasem więdli ci, co cię kochali; Jeśli Natura, pierwsza w niszczycieli rzędzie, Wciąż idącego naprzód, wciąż cofać cię będzie, Rzecz jasna, masz dowodem być, że przy swej sile Triumfuje nad Czasem i zabija chwile. Lecz bój się jej ty, który dzierżysz dziś jej łaski, Mogą trwać długo, ale niewieczne ich blaski, Musi przyjść do rozliczeń, choć w późniejszej porze; Przy rozliczeniu ciebie zatrzymać nie może.