Tabliczki, dar twój, w mózgu mym są, przyjacielu, Pamięć swymi głoskami pokryła je całe I tam zostaną mimo błahość swego celu, Urągając potędze czasu, wiecznotrwałe; Przynajmniej zaś, dopóki mózg i serce tętnią, Dopóki się nie ugną przed natury władzą, Mózg i serce cię nakształt kronik upamiętnią Do czasu, gdy nicości swe cząstki oddadzą. Więcej nie zachowają tabliczki i mniemam, Że bez liczydła miłość twą zdołam ocenić; Wyznaję, że tych twoich tabliczek już nie mam, Na swoje własne, lepsze, wolałem je zmienić. Nie trzeba sprzymierzeńców sztucznych mej pamięci, Kiedy o ciebie idzie; sama cię uświęci.