Rad jestem temu, żeś mi niegdyś zranił duszę, Pamiętny bowiem smutków, co mnie wtedy truły, Dziś giąć się pod brzemieniem swej przewiny muszę, Nie z kutego żelaza przecie mam muskuły. Bo jeżeliś tak cierpiał pod mej złości grotem, Jak ja pod grotem twojej, toś przeszedł przez piekła, A ja, tyran okrutny, nie myślałem potem, Jak mnie dawniej bolała twoja złość zaciekła. Czemuż to, gdyśmy wili się w owej przepaści Rozpaczy, nie wspomniałem, jak bolą te rany, Czemu, jak ty mnie, prędzej nie podałem maści Pokory, dla zranionych serc tak pożądanej? Lecz twoja wina teraz jest źródłem pociechy, W niej jest okup za moje, w niej za twoje grzechy.