Dusza, gdy piszę o Tobie, omdlewa: Mocny duch wzywa Twojego imienia I chwalbą Twoją męstwo swe zagrzewa, A chwaląc Ciebie w niemego mnie zmienia. Lecz cnota Twoja, jak ocean wielka, Płynąć nią może okręt i łódź wszelka. Od nawy jego gorsza moja łódka, Na wielkie wody popłynęła rzutka. Płytką jej pomoc mogą dać Twe brody, Gdy on nad głębią puścił się w zawody; Rozbicie łódki nie jest szkodą żadną, On dumą świetny i budową składną. Rozbitkiem będę, on zaś w blask popłynie. Tak miłość klęskę sprawiła mi ninie.