Zapomnij o mnie, bo świat Cię zapyta, Jakaż to cnota była we mnie skryta, Iż płaczesz po mnie, gdym już nie jest w świecie? A wieńca zasług prawda mi nie splecie. Chyba wymyślisz kłamstwo jakieś zbożne I w zbyt dostojne odziejesz mnie szaty, W blask mnie spowije serce Twoje możne, Gdy prawda takiej skąpi mnie zapłaty. Lepiej niż gdyby miłość Twoja prawa, Nieprawym kłamstwem musiała mnie bronić, Niech z ciałem zginie nędzna moja sława! Bobyśmy hańbą musieli się płonić: Ja, iżbyś świadczył z winy mojej zwodnie, Ty, iż Twe serce kochało niegodnie.