Nie śpiż, nie kamień, nie ziemia, lub morze, Lecz śmierć posępna władczynią na świecie. Więc piękność jakoż z śmiercią walczyć może? Mocy w niej niema, jak jej niemasz w kwiecie. Jak, letni wietrzyk o miodowej woni, Wojska dni bitnych pociski oddali? Kiedy od czasu skała się nie broni, Ani też wrota z najmocniejszej stali, O myśli straszna! Gdzież, w jakie potopy, Czas przedni klejnot rzuci swego mienia? Lub któż powstrzyma czasu chyże stopy, Lub kto piękności zabroni zniszczenia? Nikt; chyba cudu dziwnego potęgą, Miły żyć będzie wierszy moich księgą.