Gdy widzę ręką Czasu zdrugotane Pomniki świetne zgasłych wieków chwały, Wyniosłe wieże z ziemią porównane, Nad wiecznym śpiżem pastwiące się szały; Zdobycze wściekłej Oceanu wody, Gdy wybrzeż morskich królestwo obdziera; Lądu zwycięskie ku morzu pochody, Gdy stratę zyskiem, zysk stratą odbiera; Gdy bytu widzę zmiennego koleje, Byt sam na wieczne skazany rubieże, Zniszczenie stracić uczy mnie nadzieję: Wiem, że Czas przyjdzie i Miłość zabierze. Myśl ta jest śmiercią, co jedno zezwoli, Utratę mienia opłakać dowoli.