Miłości słodka, odnów Twoje cnoty: Niech jak głód ostre, będą Twoje groty; Głód choć pokarmem dziś jest nasycony, Jutro się srożej wróci wyostrzony. I Ty, miłości, choć oczy łaknące Dzisiaj wypełnisz, zamkniesz nasycone, Jutro patrz znowu, bo dusze mdlejące, Ducha miłości zabijają płone. Rozstanie smutne, falą Oceanu, Co lądy dzieli; oblubieńcy młodzi Na morskie brzegi wychodzą poranu, By słodszym zdał się powrót miłej łodzi. Lub mień je zimą, której śnieżne słoty Milszemi czynią cne lata powroty.