Jakoż piękniejszą piękność się wydaje Ozdobą słodką, która prawdy mieniem! Wdzięczną jest róża: wdzięków woń dodaje, Która jest róży życia słodkim tchnieniem. Róże, kryjące zarazy zdradliwe, Na oko także zabarwione świetnie; Też ciernie mają; igrają szczęśliwe Kiedy wietrzyki muskają je letnie. Lecz dla nich samych krasa próżna płonie: Samotnie żyją, więdną bez szacunku, Bez śladu gasną. Wdzięczna róża wonie Śmiercią oddaje światu w upominku. Choć zgaśniesz, chłopcze piękny i miły Prawdę Twą wiersze już moje streściły.