Jakże ostrożnie każdą część dobytku Ukryłem, ściany rzucając domostwa, Aby dla mego została użytku Strzeżona wiernie od zbójów łotrostwa. Lecz, Ty, przy którym śmieciem są klejnoty, Najmilszy z drogich, jedna trosko moja, Pociecho cenna, teraz me zgryzoty, Pastwą pierwszego padłeś z brzegu zbója! Nie utaiłem Ciebie w żadne skrzynie, Prócz gdzie nie jesteś, choć tam czuję Ciebie, W cichym więzieniu piersi mej jedynie, Gdzie przyjść, skąd odejść, możesz jak do siebie. Lecz nie uszedłbyś pod zamkiem kradzieży; Za klejnot cnota łotrostwu nie zdzierzy.