Dozwól mi wyznać: życie nasze dwoje, Choć miłość nasza jedna nierozdzielnie; Niech plamy wszystkie będą tylko moje, Bez Twej pomocy poniosę je czelnie. Miłości nasze jedne w powinności, Lecz losów różnych dzielą nas zatoki; Choć dusz ku sobie nie przerwą skłonności, To godzin miłych kradną nam potoki. Nie zawsze druhem mogę Ciebie wyznać, Aby win moich wstydem Cię nie spłonić. W tłumie czcią Twoją nie możesz mnie uznać, By czci Imienia Twego nie uronić. I nie czyń tego: tak Ciebie miłuję, Że sławy Twojej, jak własnej pilnuję.