Ranek niejeden widziałem nad ziemią Szczyty pieszczący królewskim wejrzeniem, Zieleń łąk złotym całował promieniem, Wyzłacał strugi niebiańską alchemią. Dozwolił później chmurom napastniczym Szarą mgłą zakryć nieba chwałę złotą, I zatajony przed świata tęsknotą, Na zachód dążył z zaćmionym obliczem. Tak wczesnym rankiem i mnie słońce moje Przepychów świetnych lało w oczy zdroje. Godzinę jedną moim było ono Wnet się okryło chmur nizkich zasłoną. Lecz miłość moja go nie lekcej waży I plam nie szuka w ziemi-słońca twarzy.