Wszystkie w Twej piersi serca zamieszkały, O których śmierci tęskność niosła wieści. Tam panią miłość: przez cud doskonały, Zmarłych przyjaciół w piersi Twojej mieści. Ach, łzę niejedną, świętą i stroskaną Powinna miłość wydarła mnie z oczu, Jako dług śmierci; lecz śmierć tylko zmianą, Bo zmarłych widzę w duszy Twej przeźroczu. Ty jesteś grobem, gdzie śni miłość żywa, Wawrzynem kryta wszystkich zgasłych druhów; To, co im dałem, na Ciebie się zlewa, Dziedzictwem Twoim skarby wielu duchów. W Tobie przyjaciół sycę się obrazem, Tyś wszystkim dla mnie, wszystko masz zarazem.