Patrz w Twe zwierciadło, mów odbitej twarzy: »Już czas utworzyć obraz bardziej trwały«. Jeśli wnet nie dasz Twojej kopii świeżej, Niewiasty skrzywdzisz, świat oszukasz cały. Bo gdzież jest piękna, której łono twarde Oraniem wzgardzi Twojego włodarstwa? Lub ród gaszące czym szaleństwo harde? Nasyci trumnę życia jego pastwa, Tyś matki Twojej zwierciadłem i matka W Tobie młodości odnajduje kwietnie. Tak, mimo zmarszczki, Twoje złote latka W dziecięciu ujrzysz: znów zabłysną świetnie. Lecz, jeśli życiem nie stworzysz pamiątki, Jakież zostawisz i Twój obraz szczątki?