Łam lwie pazury, Czasie zniszczeń chciwy, Każ ziemi pożreć wdzięczne swoje płody, I kły tygrysie wyrwij z paszczy żywej; Niech w krwi swej spłonie Fenix wiecznie młody. I ślij na ziemię klęski lub słodycze; I niszczyć możesz, Czasie chyżonogi, Świat ten i świata rozkosze zwodnicze; Lecz Ci zabraniam jednej zbrodni srogiej: Godziny rylcem nie żłób miłej skroni, Nie kreśl bruzd na niej piórem starożytnym. Omiń miłego w Twej wiecznej pogoni, Przyszłości wzorem zachowaj go świetnym. Lecz choć Twa wściekłość, Czasie, się rozsroży, W wierszu żyć będzie miły zawżdy hoży.