Do letniej doby przyrównać Cię błogiej? Jak wdzięków Twoich strzyma porównanie? Majowym kwieciem wstrząsa wicher srogi, A letnie wczasy krótkie mają trwanie. Wnet niebios oko skwarem nas uracza, Krąg jego złoty nieraz zaćmią chmury, I każda śliczność od śliczności zbacza, Biegiem przypadku lub zmiennej natury. Lecz lato Twoje kwitnąć będzie wiecznie, I też nie stracisz skarbu Twojej krasy, I cienie śmierci ominiesz przespiecznie, Gdy wieczną drogą pełne zmierzysz czasy, Póty tchu ludziom, póty oczom wzroku, Wiersz mój żyć będzie, Tobie sporząc roku.