Wszelki byt zmienny, co widzę w krąg siebie, Jest doskonałym jedno oka mgnienie. Ta wielka scena złudne daje cienie, O których gwiazdy tajnie szepcą w niebie. I ludzi widzę, gdy jak zioła rosną; Pieści ich niebo i zgina koleją, W młodości szumią, w zenicie maleją I dzielne losy w noc grzebią żałosną. I myśl nad bytu niestałą naturą Twą hożą młodość stawia przed oczyma; Bo Czas niszczyciel z Ruiną się zżyma, Chcąc dzień Twój młody w noc zmienić ponurą. Lecz w wojnie z Czasem, z miłości dla Ciebie, Na nowo szczepię, co on chytrze grzebie.