Rzeczesz, że Ciebie, sroga, nie miłuję, Kiedy dla Ciebie sam z sobą wojuję? O Tobie myślę, gdy zapomnę świata, Dla Ciebie w swego zmieniłem się kata. Kto Cię niecierpi, nie ma mej przyjaźni; Czyż wzgląd okażę, którym jesteś gniewną? A gdy mną gardzisz, czyż nie mszczę się raźniej, Na sobie samym, mą żałością rzewną? Jakież tak w sobie sam cenię zasługi, Bym ich nie oddał na Twoje usługi? Wszystkie me dobro sławi Twoje braki, Posłusznie czeka na Twych oczu znaki. Nienawidź, miła; wiem, co myśl Twa toczy: Kochasz widzących, ja mam ślepe oczy.