Gorze mnie! Miłość wprawiła w mą czaszkę, Oczy, co z wzroku prawdziwego szydzą; Albo też poniósł rozum mój porażkę, I sądzi zwodnie, chociaż oczy widzą. Jeśli jest jasne, co oczom dogodzi, Przecz oczom przeczą świata zgodne wrzawy? A jeśli nie jest, to Miłość dowodzi, Iż wzrok jej nie jest, jako innych prawy. Nie. Wzrok nie może prawym być Miłości, Bo go zniszczyły czuwania, łzy słone. I cóż dziwnego, że błądzę w ciemności? Słońce nie widzi, gdy niebo zaćmione. Miłości chytra! oślepiasz mnie łzami, Bo oko czyste znajdzie, co Cię plami!