Gdybyś był sobą! ale, o mój luby, Posiadasz siebie w ziemskim jedno bycie. Od ostatecznej zachowaj się zguby I oddaj komuś wdzięczne Twe odbicie. Tak aby piękność, którą dzierżysz w lennie Nie była wziętą; i abyś po skonie Znowu był sobą; abyś nieodmiennie Odżywał luby w lubych dziatek łonie. Bo któż zezwala paść pięknym domostwom, Które zachowa skrzętność w dawnej chwale, Przed dni zimowych burz i ulew chłostą I w śmierci wiecznym mroźnych pustek szale? Mąż marnotrawny. Wszak miałeś rodzica, Ojcowstwo Twoje niech syna zaszczyca.