Pacholę śliczne, co dzierżysz w Twej mocy, Czasu klepsydrę, sierp, zwierciadło kruche, Wyrosłeś wdzięcznie pośród mroków nocy, Odbijasz, świeży, przyjaciół posuchę. Zniszczenia panią wszechwładną natura, Choć rośniesz w lata, wciąż odnawia Ciebie, Aby okazać, co potęgą wskóra: Jak czas zwycięża, wrogie chwile grzebie. Lecz, ulubieńcze, bój się Twojej pani! Bo zwlekać może, oddać musi raty, Wierzyciel czeka, lecz żąda zapłaty. I wydać Ciebie, musem, jest władczyni.