Sonet 116: W Zwi膮zku Dwu Duch贸w Nie Uznam Zawady
W zwi膮zku dwu duch贸w nie uznam zawady,
Gdy duchy prawe. Mi艂o艣膰 nie mi艂o艣ci膮,
Je偶eli zmiana sk艂oni j膮 do zdrady,
Albo odst臋pca skusi niesta艂o艣ci膮.
O nie! Lecz mi艂o艣膰 jest pochodni膮 trwa艂膮,
Patrzy na burz臋, niczym niezachwiana;
W臋drownym 艂odziom 艣wieci gwiazd膮 sta艂膮;
Wysoko艣膰 znaj膮, cena gwiazd nieznana.
I b艂aznem Czasu nie jest mi艂o艣膰 prawa;
Cho膰 czas lic r贸偶e tnie sierpu kompasem,
Mi艂o艣ci obca chwil i lat obawa,
Po wiekach mi艂o艣膰 zwyci臋偶y nad czasem.
Je艣li k艂am zadam prawdzie, kt贸r膮 wieszcz臋,
Nigdym nie pisa艂, nikt nie kocha艂 jeszcze.