Zaprawdę nie mów, iż miłujesz kogo; Samego siebie nie masz w dobrej pieczy. Mów, że posiadłeś ludzi miłość błogą, Lecz jej nie dajesz: nikt Ci nie zaprzeczy. Bo tak nienawiść sercem Twoim włada, Że sam nad swoją przemyśliwasz zgubą; Miłą Ci domu pięknego zagłada, Którego świetność winna być Twą chlubą. O zmień Twe myśli, abym zmienił zdanie! Czyż złość od dobra milsze ma mieszkanie? Bądź jak Twa postać wdzięczna i łaskawa, Lub choć sam sobie słuszne przyznaj prawa. Przez miłość dla mnie, stwórz drugiego siebie, By blask Twój świecił, gdy śmierć Cię pogrzebie.