Zabrzmiały lubym dźwiękiem harmonijne lutnie, W tonach ich czucia nasze i słuch zda się gubić. Słodka! czemuż tę słodycz tak przyjmujesz smutnie? Słodyczom nie wojować, lecz wzajem się lubić. Te dźwięki melodyjne płynące z roskoszą, Nie miękcząc twego serca, obraziły uszy, One ciebie nie łają, lecz uprzejmie proszą, Abyś zlała z mojemi, uczucia twéj duszy. Słuchaj pilnie, jak zgodnie i przyjemnie spiéwa, I dotknięta i drżąca wspólném brzmieniem stróna, Słuchaj, oto w tym głosie najczulsza jest żona, W tym jest mąż kochający, w tym jest córka tkliwa, A strón wszystkich melodja urocznie złączona, Powtarza tobie „sama nie będziesz szczęśliwa.“