Kiedy skały i ziemia, morze groźne światu, Padają pod przemocą strasznéj czasu ręki, Jak się wątłe kobiety oprzeć mogą wdzięki, Których błyśnienie, tylko jest błyśnieniem kwiatu. O! jak to tchnienie wonne i słabe wytrzyma, Potok fal zapieniony, dni szybko płynących, Kiedy, ani skał twardość niebo sięgających, Ani żelazna brama, czas zwalczyć, sił niéma. Tak najpiękniejszy brylant z jego szyi zleci, O! sroga myśli! czyjaż prośba, lub odwaga, Niewzruszonego starca zwalczy, czy ubłaga? Kto wstrzyma dłoń co wdzięki zaciéra i szpeci? Ach! nikt, kiedy twą piękność jego zniszczy flaga, Może ona na ziemi, w tych rymach zaświeci.