Zwierciadło méj starości dowieść mi niezdoła, Póki jesteście młodość i ty jednoletne, Lecz gdy twych wdzięków dotkną czasu dłonie szpetne, Wówczas mię śmierć do chłodnych państw swoich powoła. Bo piękność twoja jakiéj tylko równa w niebie, Jest szatą serca mego, uroczystym strojem; To serce żyje w tobie jak ty żyjesz w mojém, Mogęż droga kochanko, starszym być od ciebie! Posiadacz twego serca, z niém chce żyć umiérać; I tulić, jako matka ulubione dziécię, Za jego całość własne gotowa dać życie; Ah! z taką ja czułością mam ten skarb doziérać, Ty tylko modnéj zmiany nie nasladuj skrycie, Raz je dawszy, ah! pomnij nigdy nie odbiérać.