Żarłoczny czasie! otwórz twoje lwie paszczęki, Doświadczaj srogich szponów na ziemskich żywiołach, Pożeraj dzieła człeka i natury wdzięki, Spal wiecznego Feniksa i ożyw w popiołach. Zmiennie piękną i smutną przynoś porę roku, Co zaiskrzysz wnet zagaś, jakby błysk pochodni; Niech świat straszną moc twoję widzi w każdym kroku, Lecz jedynej usilnie zakazuję zbrodni. Dążąc jak wróg zacięty, w powszechném zniszczeniu, Nie rysuj starém piórem mej kochanki lica; Niechaj ona jak gwiazda niezmiennie przyświéca Wnuków naszych poźnemu kiedyś pokoleniu; Lub działaj jak chcesz czasie! a moja dziewica Nieprzestanie być piękną w mém sercu i pieniu.