Kto szkodzić umie, a nie chce ni razu, Chociażby tego pragnął z całej duszy; Kto światem wstrząsa, a sam jest jak z głazu, Zimny, iż żadna żądza go nie wzruszy, O ten jest godzien świetnych darów nieba, On nie zmarnuje tej Natury włości, Sam sobie panem, innych mu nie trzeba, Inni to słudzy jego wysokości. Kwiat, dziecię lata, wielce miłe latu, Choć li dla siebie żyje i przekwita. Lecz gdy zaraza zbliży się do kwiatu, Przez chwast najlichszy moc jego pobita. Szpetną się staje postać przeanielska, Lilję gnijącą bardziej czuć od zielska.