Spełnij najgorszą rzecz, opuść mnie skrycie, Po kres żywota jestem pewien ciebie; Dłużej, niż miłość twa, nie potrwa życie: Od niej zależne, wraz z nią się pogrzebie. Więc i najgorsze nie trwożą mnie bole, Gdy z nich najmniejszy zabić mnie jest skory, Widzę przed sobą dzisiaj lepszą dolę, Niż którą twoje gotują humory, Dręczyć mnie twoja niestałość nie może, Gdy twa oporność już mnie zabić zdoła! Jakoż mam powód być wesół w tej porze! Przez śmierć i miłość dusza ma wesoła! Lecz jakąż radość można nazwać złotem Bez rdzy? Tyś fałszem, a ja nie wiem o tem.