Sam tyś muzyką, smuciż cię muzyka? Radość z radością nie prowadźi wojny! Lubisz to tylko, co cierpko dotyka, I rad przyjmujesz trud i ciężar znojny? Jeżeli brzmiące tak cudownie dźwięki Rażą twe uszy zestrojami swemi, Wówczas cię od nich spotka zarzut miękki, Że, gardząc związkiem, żyjesz sam na ziemi. Patrz, te dwie struny — jakąż nutę gładką, Wydają z siebie w wzajemnej harmonji!... Ojciec i dziecko wraz z szczęśliwą matką — Dźwięczną pieśń wspólną wyśpiewują oni, Mnogim, a jednym i milczącym głosem Nucąc: kto sam jest, z swym się minął losem.