We mnie to widzieć możesz roku porę, Gdy zżółkłe liście — jest ich już tak mało! — Drżą na gałęziach obwisłe i chore, Ruiny chórów, gdzie ptactwo śpiewało. We mnie to widzisz ów zmierzch dnia, co gaśnie Tam na zachodzie po odejściu słońca, Aż go noc czarna pochłonie, jak właśnie Śmierć, która wszystko zabiera bez końca. We mnie to widzisz ogień, który ninie Na zgorzelisku swej młodości leży, Na marach swoich i od tego ginie, Co tak syciło jego płomień świeży. Widzisz to wszystko i miłość twa rośnie K'temu, co wkrótce masz stracić żałośnie.