Że hańbią ciebie, szkodzić ci nie może, Boć piękność zawsze oszczerstwa przedmiotem, Które, jak wrona w niebieskim przestworze, Jeszcze z jaśniejszem zrównywa ją złotem. Bądź tylko dobrym, a wzdyć bardziej żywa Będzie twa wartość; w najcudniejszym kwiecie Robak podłego występku spoczywa, Lecz twoja wiosna jest nietknięta przecie. Tyś się uporał z młodych dni zasadzką Nie atakowan lub z zwycięzcy godłem, Lecz to nie starczy, by zawiść prostacką Móc w jej wzrastaniu zahamować podłem. Gdyby nie gasił cię język-oszczerca, Królestwem swojem wszystkie zwałbyś serca.